Na początku mnie zaciekawił. Główna bohaterka była dla mnie intrygująca, zastanawiałam się co może stać za jej zachowaniem. Ale fakt, że była to choroba zupełnie mnie rozczarował. Gdy wspomniano o tym, że miała kiedyś firmę, ale ją porzuciła pomyślałam, że po prostu chciała uciec od szalonego tempa, które narzucała jej praca. Stwierdziła, więc że będzie pomagać innym dostrzec jak bezwartościowe jest życie poświęcone jedynie pracy. No i klops... Co prawda film pokazuje, że dopiero kiedy nasze życie jest zagrożone dostrzegamy co naprawdę jest w nim ważne. Ale wolałabym żeby ukazywał jak druga osoba może poszerzyć nam perspektywę i zmienić nasze marne żyćko... No i w sumie też to pokazuje, ale jakim kosztem. Główna bohaterka okazała się zwykłym bucem, który kosztem drugiej osoby chce trochę sobie ulżyć, a potem łaskawie daje jej odejść. I ok rozumiem, że nie chciała aby jej ukochany zapamiętał ją jako wycieńczoną chorobą. Ale zrobiła mu tym ogromną krzywdę!

Podsumowując mój zbulwersowany wywód: wprowadzenie choroby jest dla mnie zwykłym zabiegiem mającym na celu wciśnięcie łez. I jeśli na kogoś to działa to bardzo dobrze. Być może to ja jestem po prostu niewrażliwą bułą. Aczkolwiek wolałabym aby z filmu biło przesłanie, o którym wspomniałam wcześniej.

Btw przy scenie pożegnania żałosność dialogów przebiła "Zmierzch"... a to naprawdę niezłe osiągnięcie...